|
|
|
|
|
|
EEN EENZAAM, BENAUWD GEVOEL
top
Waarom deze pagina?
Ik zal beginnen met uitleggen waarom ik deze pagina heb gemaakt. Ik heb deze
pagina gemaakt om mensen met dezelfde problemen te helpen, of zij mij door
hun verhaal weer aan mij te vertellen. Of om eens te laten horen wat er van
pesten kan komen. Natuurlijk vind ik een homepage maken ook gewoon leuk om
te doen. Ik ben 16 jaar en ik had een zware depressie, ik heb een lange tijd
bij het Riagg gelopen, en nu ben ik opgenomen in een kliniek. Ik heb nu nog
wel heel veel problemen, maar de echte depressiviteit is weg. Ik heb nu last
van depressieve buien. Verder heb ik helaas ook al een aantal keer zelfmoord
willen en proberen te plegen. Nog steeds denk ik er wel over na, maar gelukkig
niet meer zo vaak als eerst. En er zijn in de loop van de tijd ook nog goede
momenten gekomen. En er komen er steeds meer.
Mijn oorzaak van depressief worden
Een depressie heeft bijna nooit 1 oorzaak. Bij mij is dit ook niet het geval,
maar er is wel een hoofdoorzaak. Mijn depressie is grotendeels veroorzaakt door
overmatig gepest worden, eerst wist ik niet dat dit de oorzaak was, maar met
behulp van, een psycholoog, en veel nadenken ben ik daar achter gekomen. Maar
eigenlijk is het ook heel simpel, als je terugkijkt wat er allemaal is gebeurd.
Eén jaar werd ik dag in dag uit gepest voor homo terwijl ik het NIET BEN, het
ging soms heel ver, liedjes zingen, vechten, me de rug toe keren, doen alsof
ik ziek was en nog veel meer. Het was ook geen kleine groep, het was bijna
heel 3 Mavo die er aan meedeed. Het lijkt misschien als je het zo leest niet
zo erg. Maar het was een hel, ook omdat het zo lang duurde. Je zult dan
misschien nog denken. Nou al ben je een homo, dan maakt dat toch nog niet uit.
Maar op een school kan homo zijn echt niet, dus je hebt dan geen leven meer op
school.
Gevolgen
Na een lange tijd ben ik er pas achter wat voor "schade" ik heb opgelopen. Ik
zal proberen een paar van mijn ervaringen vertellen wat depressief zijn in de
praktijk (bij mij) heeft veroorzaakt. Dit is moeilijk te vertellen maar ik zal
proberen een goed beeld te geven. Vergeet niet dat dit bij iedereen anders kan
zijn! Mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde waren totaal weg, en ik cijferde mezelf
overal weg, ik vond mezelf lelijk en nutteloos en hield me overal maar liever
op de achtergrond. Dit zijn nog maar een paar (kleine) voorbeelden. Ik voelde
me de hele dag depressief, voor mensen die dat niet zijn is dit gevoel moeilijk
te begrijpen, omdat het niet goed onder woorden gebracht kan worden, en omdat
elke depressie anders inelkaar zit. Maar bij mij is het een eenzaam, benauwd
gevoel, soms ben ik ook heel verdrietig of bang voor wat er zal komen. Ook
vaak ben ik erg boos. Ik zit er ook mee dat ik een lange tijd niet meer naar
school ben geweest, ik zat in het examenjaar en dat is nu kapot, weg. Ook ben
ik nu bang dat ik het MAVO diploma niet meer zal halen, of weer andere problemen
krijg, en zo nooit meer verder kom, en altijd met deze problemen zal rondlopen.
Ook ben ik heel gevoelig voor commentaar op mijzelf, ik voel me dan meteen
verdrietig, en aangevallen, en dat is wel jammer, want soms bedoelt iemand het
gewoon als grap, of niet te serieus. Ook had ik het er moeilijk mee te zien dat
andere mensen wel gelukkig zijn of gelukkig lijken te zijn, hier kreeg ik vaak
jaloerse gevoelens bij, en dan loop ik wel eens kwaad en of verdrietig weg.
Ook hebben mijn ouders er erg onder geleden, en nog lijden mijn ouders er erg
onder denk ik. Hun zijn vaak ook wanhopig geweest als ik bv. weer naar de trein
wou lopen, hier zit ik zelf minder mee, en als ik me erg depressief voel zeg
ik soms dat ze bv. toch niet van me houden, of dat ze me ook liever dood zien.
Het kan me dan niets meer schelen wat er met me gebeurt. In iedergeval is het
erg moeilijk nog normaal te functioneren als je depressief bent, ook nog eens
omdat je weinig zin hebt om nog iets te doen, en jezelf het niet waard vind,
ik denk dan ik ben iedereen toch maar tot last. Ook is het moeilijk keuzes te
maken. En aan je problemen werken lijkt zinloos omdat het lijkt dat het nooit
maar weg gaat. Misschien is dit ook wel zo.
Hulp
Eerst wou ik geen hulp, toen ik hulp zocht kon ik het niet vinden. Hulp is wat
je zoekt maar was moeilijk te krijgen (vind ik). Ik liep bij het Riagg, een
psycholoog en psychiater, ik heb er soms wel wat steun aan gehad. Maar ik weet
zeker daarvan niet beter geworden te zijn, en daarom ben ik na veel twijfelen
naar 't Gooseveld gegaan, een hele lange tijd durfde en wou ik niet. Eerst zag
ik tegen gigantisch veel problemen op, maar nu ik er op zit gaat het wel. Ik
zag er vooral tegen op omdat je dan een aantal maanden weg bent van huis, en
dat vond ik maar niets voor mij. En je komt maar eens in de 14 dagen thuis.
Dat is best veel als je eerst elke dag thuiszit. Toch ben ik meestal wel blij
dat ik hulp heb gezocht, ook omdat ik vond dat ik bij het Riagg CM. verder
kwam. In 't Gooseveld denk ik wel verder te kunnen komen. Maar soms is het heel
erg moeilijk. Ook kunnen medicijnen je misschien helpen. Bij mij heeft het nooit
een grote steun gegeven. In ieder geval was ik daar niet bewust van. Verder heb
ik steun aan vrienden en kennissen. Ze weten al heel lang wat ik heb daar ben
ik wel blij om, maar hoe dan ook blijft het voor mij heel moeilijk om normaal
met hun om te gaan. Nu ben ik weer hard aan het oefenen om nieuwe vrienden te
maken. En oude weer wat vaker op te zoeken. In het begin was het heel moeilijk
uit te leggen waarom ik me vaak zo rot voelde, maar ze gingen het langzaam
begrijpen. Ook heb ik wel wat steun aan wandelen, liefst met mijn hond, ook
fietsen helpt, vissen, vliegeren, maar vooral sporten helpt me. Maar 1 ding
staat vast van niks doen wordt je zekerweten niet beter, dus onderneem wat
als je er ook last van hebt, waar je denkt afleiding aan te hebben en wat je
leuk vindt, maar ik weet hoe moeilijk dit is en lijkt als je, je zo voelt want
ik laat het er zelf ook vaak bij zitten.
Wil je reageren op mijn verhaal, over hulp, het Riagg, kliniek, of denk je me
te kunnen helpen neem dan kontakt met me op via, E-Mail, of ICQ. Ik zal je
altijd een antwoord geven. Alvast bedankt voor het reageren. Wil je meer
ervaringen weten doordat je het zelf ook hebt, of geïnteresseerd bent kun je
me ook e-mailen.
Verder
Ik ben begonnen met dit verhaal te schrijven in maart 1998. Maar ik verander
het regelmatig, vandaar de verleden tijd waar ik mijn verhaal grotendeels in
schrijf. Ik heb ondekt dat ik depressief was in ongeveer november 1997, en
sinds januari ben ik niet meer naar school geweest. Nu is het oktober en ga
ik weer naar een school. Speciaal onderwijs. Dit was eerst erg wennen, maar
nu vind ik het soms wel leuk. Soms ook niet, dan denk ik, "zat ik maar op een
gewone school". Maar voor nu is het gewoon beter.
In de kliniek
Ik ben op 5 augustus opgenomen in het 't Gooseveld. Nu ik dit schrijf is het 6
november. Ondertussen heb ik al heel wat geleerd. Ook heb al wel een paar
moeilijke tijden gehad hier, waardoor ik ook al 1 keer ben weggelopen naar
huis. Ik moet er waarschijnlijk nog wel een tijdje blijven. Dat is best wel
moeilijk, vooral als ik me beter voel. Dan wil ik altijd graag naar huis. Ook
zijn al heel veel dingen duidelijk(er) geworden. Bijvoorbeeld dat er thuis ook
problemen zijn, of dat ik niet depressief meer ben, maar dat het buien zijn die
komen daar bepaalde aanleidingen. In de kliniek is het zoals ik al schreef vaak
moeilijk leven. Maar ik ben toch aardig gewend, aan de dingen waar ik eerst heel
erg tegenopzag. Zoals het eten, en andere mensen op die groep enzv. Ik denk
hier nogsteeds wel beter te kunnen worden. En in de kliniek denken ze me ook
nog te kunnen helpen. De meeste groepsleiding is erg aardig. Dat maakt het al
een stuk makkelijker. Alleen als ik zelf een beetje boos en vervelend ben, is
het wel eens vervelend dat er groepsleiding is. Verder heb ik therapieën,
zoals "Sociale vaardigheidstraining" en Psycho Motorische Training. Daarbij
leer je ook erg veel. Vooral SocialeVaardigheidsTraining vond ik erg leuk.
De SVT is nu wel afgelopen. Nu is er wel een nieuwe training begonnen, de
Cognitieve Training. De training houdt in het kort in dat je bij de training
kan leren op een positievere manier met jezelf en de situaties waar je tegen
aanloopt om te gaan. Dat is ook erg interessant. Verder wordt er natuurlijk
altijd op je gelet, en dat is heel wat beter dan 1 gesprek in de week bij bv.
de RIAGG, zeker als je, je erg rot voelt. Gelukkig gaan er ook nog dingen wel
goed. Ik ga naar school waar het leuk is. En ik klim elke vrijdag in een indoor
klimcentrum. Nou dit was dan even weer een stukje. Ik probeer dit verhaal
regelmatig bij te werken.
Bedankt voor het lezen.
|
|
|
|
|
|
|
